بعد از معرفی نیروی هوایی ارتش اسرائیل، در این ویژه‌نامه نیروی زمینی ارتش اسرائیل را معرفی می‌کنیم.
نیروهای دفاعی اسرائیل (צבא ההגנה לישראל؛ Tsva ha-Hagana le-Yisra’el) نیروهای نظامی اسرائیل هستند. آنها همچنین با نام اختصاری IDF یا tzahal (צה״ל) در عبری مدرن شناخته می‌شوند.
ارتش اسرائیل در 26 مه 1948، اندکی پس از اعلام استقلال اسرائیل، تأسیس شد. حتی قبل از تأسیس این کشور، بسیاری این سوال می‌پرسیدند که آیا اسرائیل اصلاً باید وجود داشته باشد یا خیر و برخی حتی دولت و شهروندانش را تهدید کرده‌اند. در نتیجه، ارتش اسرائیل برای تلاش برای حفظ امنیت اسرائیل و شهروندان اسرائیلی به وجود آمد. ارتش اسرائیل شامل سه شاخه نیروی زمینی، نیروی هوایی و نیروی دریایی است.
نیروی زمینی اسرائیل (به عبری: צבא ההגנה לישראל) بخشی از نیروهای دفاعی اسرائیل است. نیروی زمینی ارتش اسرائیل زیر نظر ستاد کل نیروهای دفاعی اسرائیل فعالیت می‌کند.
اگرچه صهیونیست‌ها نیروهای هوایی را در ارتش خود، به‌مثابه سر ارتش یاد می‌کنند اما ارتش آنها یک ارتش زمین‌پایه است. به این معنی که زیربنای ارتش صهیونیستی در نیروی زمینی قرار دارد. تقریباً دو سوم ارتش در نیروهای زمینی متمرکز است و آنچه را می‌توان ارتش توصیف کرد همان نیروی زمینی ارتش رژیم صهیونیستی است.
تاریخچه
ارتش رژیم صهیونیستی به طور رسمی 27 ژوئن 1948، دو ماه پس از آغاز جنگ 1948، با ترکیب جوخه‌های تروری چون هاگانا، لحیی، اشترن، پالماخ، که در دورۀ قیمومیت انگلستان دست به اقدامات نظامی علیه فلسطینی‌ها می‌زدند، به وجود آمد.[1] این ارتش در حقیقت تنها نیروی زمینی بود و واحدهای دیگر به مرور به آن اضافه شدند.
نیروی زمینی و واحدهای آن
نیروی زمینی اسرائیل بزرگ‌ترین تسلیحات ارتش اسرائیل را دارد. وظیفه سربازان ارتش اسرائیل در نیروی زمینی کاملاً به این بستگی دارد که در چه گروهی کار می‌کنند. در نیروی زمینی پنج بخش (شاخه) وجود دارد:
♦ پیاده نظام
♦ نیروهای چتر باز
♦ زره پوش
♦ مهندسی رزمی
♦ توپخانه[2]
این بخش از ارتش صهیونیستی، مسئول فناوری ارتش، مرکز آموزش زمینی، مدارس فرماندهی، مدرسه افسران، مدرسۀ آموزش فرماندهان گردان و گروهان و دانشکدۀ فرماندهی تاکتیکی است که فرماندهان ارشد ارتش را آموزش می‌دهد. [3]
پیاده‌نظام رکن اساسی نیروی زمینی است که وظیفۀ حرکت در خط مقدم ارتش را بر عهده دارد و در عین حال، امنیت را از طریق عملیات ویژه حفظ و در فعالیت‌های کمین، دستگیری و گشت‌زنی شرکت می‌کند.[4]
وظایف نیروی زمینی
نیروی زمینی ارتش صهیونیستی 5 وظیفۀ عمده نظامی را در ارتش اسرائیل بر عهده دارد:
♦ برنامه‌ریزی جامع آموزشی و تمرینی
♦ تدوین دکترین رزمی نیروهای زمینی
♦ شناسایی، توسعه، تهیه و نگهداری تسلیحات
♦ برنامه‌ریزی و مدیریت منابع انسانی
♦سازماندهی و فرماندهی نیروی زمینی از طریق برنامه‌ریزی و مدیریت منابع زمینی[5]
ساختار نیروی زمینی ارتش صهیونیستی
نیروی زمینی ارتش اسرائیل مسئولیت رزم زمینی را بر عهده داشته و سایر ساختارهای ستادی ذیل ستاد کل ارتش اسرائیل قرار می‌گیرند. لذا ساختار نیروی زمینی، شامل 5 واحدی است که این نیرو را تشکیل می‌دهند.
ارتش رژیم صهیونیستی متشکل از سه لشکر زرهی است که هر یک دارای دو تیپ زرهی و یک تیپ توپخانه هستند. علاوه بر آن یک تیپ زرهی و یک تیپ پیاده موتوریزه نیز در دوران بسیج عمومی به آن اضافه می‌شود. ارتش همچنین چهار تیپ پیاده موتوریزه دارد؛ اما نیروهای احتیاط در نه تیپ زرهی یک تیپ موتوریزه هوابرد و ده تیپ پیاده که به‌منظور دفاع از مرزها در مناطق معینی توزیع شده‌اند، سازمان یافته‌اند.
هر لشکر احتیاط زرهی دارای دو یا سه تیپ زرهی یک تیپ پیاده موتوریزه و یک تیپ توپخانه است. رژیم صهیونیستی همچنین سه گردان توپخانه متحرک کالیبر ۲۰۳ میلیمتری از نوع ام – ۱۱۰ و چهار تیپ توپخانه احتیاط در خدمت وظیفه دارد.[6]
تیپ هسته اصلی تشکیل‌دهنده نیروی زمینی رژیم صهیونیستی است که پس از جنگ ۱۹۶۷ (تشکیل موقت تیپ به زمان دو جنگ ۱۹۵۶ و ۱۹۶۷ باز می‌گردد) تشکیل شد. معمولاً تیپ متشکل از سه تا پنج گردان است و یک گردان معمولاً ۱۵ تا ۲۰ هزار سرباز را در خود جای می‌دهد و دارای تشکیلات، توپخانه، پیاده‌نظام، چترباز، تانک، بخش فنی و مهندسی، خدمات و یگان‌های ترابری طبق وظایف محوله نظامی است.[7]
نیروی زمینی ارتش صهیونیستی دارای دو دسته نیرو است، نیروهای فعال و نیروهای احتیاط، نیروهای فعال شامل کادر رسمی نظامی و سربازانی است که در خدمت وظیفه به سر می‌برند و نیروهای احتیاط، سربازانی هستند که دورۀ خدمت اجباری را به اتمام رسانده و در زمان جنگ فراخوان می‌شوند. براساس آخرین آمار سال 2022، تعداد 141 هزار نیروی فعال و 380 هزار نیروی ذخیره در نیروی زمینی رژیم صهیونیستی ثبت شده‌اند که تعداد نیروهای آن را به 521 نظامی می‌رساند.[8]
سلاح‌های نیروی زمینی
نیروی زمینی ارتش رژیم صهیونیستی دارای 7 دسته سلاح‌های سازمانی است:
- تانک‌ها شامل:
مرکاوای 1،2،3،4
تانک‌های ام 60 در دو نوع A3 و ماگاش7
تانک‌های M48 از نوع A5
تانک‌های «سنتوریون» پیشرفته
- نفربر و ترابری
نفربر «آچزاریت» که توسعه داده شدۀ تانک T55 است.
نفربر M113
نفربر «ناگماخون» که توسعه داده شدۀ تانک «سنتوریون» است.
نفر بر M3 و M2
- زرهی سبک
زرهی «آکرپ» ساخت ترکیه
زرهی M114 ساخت آمریکا
زرهی «زِئیو» ساخت رژیم صهیونیستی
زرهی «دینگو» ساخت آلمان
- توپخانه خودکار
توپ 203 میلی متری M110 ساخت آمریکا
توپ 175 میلی متری M107 ساخت آمریکا
توپ 155 میلی متری اM109 ساخت آمریکا
توپ 155 میلی متری M50 ساخت آمریکا
- توپخانه سنگین
توپ 105 میلی متری M101 ساخت آمریکا
توپ 122 میلی متری D30 ساخت روسیه
توپ 130 میلی متری M46 ساخت روسیه
توپ 155 میلی متری «سولتام» ساخت رژیم صهیونیستی
توپ 155 میلی متری M114 ساخت آمریکا
- خمپاره اندازها
خمپاره‌انداز 60 میلی متری
خمپاره‌انداز 81 میلی متری
خمپاره‌انداز 120 میلی متری
خمپاره‌انداز 160 میلی متری
- پرتابگر موشک
موشک‌انداز BM21 نوع 122 میلی متری ساخت روسیه
موشک‌انداز L.A.R160 نوع 160 میلی متری ساخت رژیم صهیونیستی
موشک‌انداز M.L.R.S نوع 227 میلی متر ساخت آمریکا
موشک‌انداز BM24 نوع 240 میلی متری ساخت روسیه
موشک‌انداز MAR290 نوع 290 میلی متری ساخت رژیم صهیونیستی
موشک‌انداز L.A.R نوع 290 میلی متری ساخت رژیم صهیونیستی[9]
پانوشت:
[1] إنشاء و تکوین الجیش الإسرائیلی- یگئال آلون- مترجم عربی: عثمان سعید- دارالعوده، بیروت1971، ص 61
[2] ساختار دولت صهیونیستی اسرائیل- مؤسسه الدراسات الفلسطینیه- مترجم علی جنتی- 1385، ابرار معاصر تهران- جلد دوم- فصل نهم، ص 165
[3] https://www.mitgaisim.idf.il/לובי-תוכן/זרוע-היבשה/
[4] https://www.mitgaisim.idf.il/לובי-תוכן/חטיבות-החיר
[5] https://www.idf.il/ אתרי-יחידות/זרוע-היבשה/אודות/
[6] ساختار دولت صهیونیستی اسرائیل- مؤسسه الدراسات الفلسطینیه- مترجم علی جنتی- 1385، ابرار معاصر تهران- جلد دوم- فصل نهم، ص 167
[7] ساختارهای صهیونیستی- صبری جریس و احمد خلیفه- مترجم: قبس زعفرانی- 1381- دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی، ص 386
[8] الجیش الإسرائیلی، مرکبات القوه و الانحطاط، رأفت خلیل حمدونه، اطلس للدراسات و البحوث، 2022، ص 18
[9] الجیش الإسرائیلی، مرکبات القوه و الانحطاط، رأفت خلیل حمدونه، اطلس للدراسات و البحوث، 2022، ص 19-20
